Jurgens dochter Luna heeft kanker. In het laatste stadium van haar leven is haar grootste wens uitgekomen: trouwen met haar ouders en zus.
In dit tweede en laatste deel van dit verhaal, vertelt Jurgen aan Luna dat ze doodgaat. Maar ook: hoe ze voor altijd verder ‘leeft’.
“We moesten aan Luna vertellen dat ze zou overlijden.” Dat doen ze samen met een rouwtherapeut. “Toen Luna het hoorde, zei ze letterlijk: ‘Ik vind het jammer. Ik heb zo mijn best gedaan.’
Daar zat ik dan. Mijn dochter van negen hoort dat ze binnenkort overlijdt en het enige wat ze zegt is: jammer. Ik vond dat heel groots.”
Heksenkaas
Luna stopt met haar medicatie en de kwaliteit van haar leven neemt tijdelijk toe. “Ze begon weer te eten, dat was bijzonder.
Dan lag Luna op de bank en riep ze: ‘Honger! Donuts!’ Dus hup, papa naar de bakker. Heksenkaas? Ik ging naar de supermarkt.
Van mager kreeg ze ineens weer een bol gezicht. Het maakte allemaal niks meer uit. Ze zei en deed alles wat in haar opkwam en genoot intens.”
Ook praat Jurgen met Luna over haar uitvaart. “Ze wilde thuis zijn na haar dood en dicht bij mijn vrouw. Dus het werd cremeren, zodat Karin een as-sieraad om haar nek kon dragen.”
En Luna wil nog één keer op vakantie. Snel boekt Jurgen het Hof van Saksen. Met een skikoffer op het dak en de rolstoel in de achterbak, gaan ze meteen op pad.
Naar huis
“Daar aangekomen, was het kaarsje al bijna uit. Ze was zo moe en kon alleen maar liggen.” Die nacht wordt Luna heel ziek.
Ze zweet, heeft hoofdpijn en de ochtend erop krijgt ze meerdere epileptische aanvallen, herseninfarcten en -bloeding.
“Toen hebben we 112 gebeld. Tijdens haar aanvallen kon ik nog met haar praten. Ik vroeg: ‘Wat wil je nog?’ Ze wilde naar huis.”
Jurgen vraagt de ambulancebroeders Luna naar huis te brengen, om daar te overlijden. “Dat konden ze niet doen, zeiden ze.
Dus ik zei: ‘Dan zet ik haar zelf in de autostoel en rijd ik naar huis. In het ergste geval overlijdt ze in de auto.’ Daar schrokken ze van. Na een telefoontje, mochten ze ons toch naar huis brengen.”
Een leeuw
De volgende ochtend, thuis en omringd door haar gezin, overlijdt Luna. “Het was een opluchting. Luna had geen pijn meer, waar ik zo bang voor was.
Het was geen mooie dood, maar ze heeft gevochten als een leeuw. Ook al wist ze dat ze nooit zou winnen.”
Zenuwachtig
“Ik ben nog steeds bezig met leren het missen te accepteren. Het is er elke dag, continu. Al sinds Luna ziek werd, heb ik een raar gevoel in mijn lichaam. Alsof ik zenuwachtig ben. Dat is nooit meer weggegaan.”
Op mijn rug
Als Jurgen het moeilijk heeft met zichzelf, gaat hij wielrennen. “Daar zit een verhaal achter. Toen Luna nog leefde, heeft mijn andere dochter Senna de Santa Run gelopen voor KiKa.
Dat deed Luna veel. Die avond zaten we samen in bad en werd ze emotioneel. Ze vond het zo mooi dat mensen iets deden voor zieke kinderen. ‘Zal papa ook zoiets gaan doen?’ vroeg ik. Toen zijn we gaan plannen voor de Alpe d’Huzes.”
Een vriend ontwerpt een logo van een Aziatisch olifantje voor het fietsshirt van Jurgen. En Jurgen belooft Luna de tocht te fietsen als de tijd rijp is.
Dat is na haar overlijden. Drie keer fietst hij de taaie beklimming. “Het klinkt misschien gek, maar als ik fiets, heb ik altijd het idee dat Luna achter op mijn rug hangt.
Toen ze ziek was en niet meer kon lopen, liep ik vaak met haar op mijn rug. Dan boog ik door m’n knieën en greep ze mijn nek vast. Ik kan dat voelen als ik fiets.”
Zo zoekt Jurgen het verdriet vaak op. “Als het niet op de fiets is, ga ik wandelen. Dan zet ik de playlist van haar uitvaart op en laat ik mezelf leeglopen. Het is geen fijn gevoel, maar het hoort bij me en ik wil het niet verstoppen.”
Tattoo’s
Op Jurgen’s lichaam prijken meerdere tattoos die te maken hebben met zijn dochter. “De vleugel van een engel op mijn rug, waar ze altijd op mijn nek hing. Een Aziatische olifant, met Luna erop.”
Zijn laatste tattoo is voor zichzelf. Een feniks op zijn borst. “Die staat voor wie ik nu ben. Ik heb geworsteld met hoe Luna’s ziek zijn en overlijden mij veranderde.
Ik was niet altijd trots op wie ik was. Ik dacht er geen moment aan mezelf aan te passen aan anderen, dat kostte me domweg te veel energie. Maar ik ben wie ik nu ben.”
Knap
Praten over Luna doet hij graag. “Mensen vinden dat vaak knap van me. Maar er is niks knaps aan. Wat Luna heeft gedaan, dát is knap. Ik ben apetrots op haar.
Praten over haar is het enige dat ik nog heb. Ik heb Luna beloofd om door te gaan en ik ga mijn stinkende best doen er iets van te maken.
Als ik die belofte niet had gemaakt, weet ik niet wat ik had gedaan. De wereld is niet meer zo mooi als hij was met Luna, maar mooi genoeg om voor te blijven leven. Luna had die keuze niet, wij wel.”
Stickers
Ook al is Luna er fysiek niet meer bij, voor Jurgen blijft ze aanwezig. “Luna wilde altijd graag de wereld zien. Het maakte haar verdrietig dat ze nooit zou kunnen reizen. Dat bracht ons op een idee.”
Even voor Luna’s overlijden, vertelde Jurgen haar het idee. “Iedereen die op jouw uitvaart komt, krijgt een velletje met stickers. Negen Aziatische olifantjes.
Met als doel dat elke keer als zij op reis gaan, ze een sticker plakken en daar een foto van maken. Papa maakt dan een pagina (Instagram: @lunavanriel2008), met alle foto’s die er komen. Zo ga jij toch de wereld rond.”
Twee dagen voor haar overlijden, kan Luna de stickers nog zien. “Ze vond ze prachtig. Voor haar was het goed zo. De pijn van het niet kunnen reizen was weg.
Want ze wist: ik ga toch, als sticker. Tot op de dag van vandaag zijn er mensen die in de meest bijzondere landen en plekken stickeren voor haar. En wij ook.”